اتانــول

من شـــوت بودم شـــوت بودم گٌل شدم آنــروز

هشتاد و نــــــه درصد پر از الکـــــل شدم آنروز

با خنده ای در من تکـــــــــــــاندی دردهایت را

در خنده هایت تا ابد باطل شدم آنـــــــــــــروز

فلسفه

شاید تمام زندگی یک لحظه باشد چون

من لحظه هایی را که میفهمم به یادم هست

بگو

بمان , بگو , بنویس

عشق ردپای من است

هوای تک نفره نیست

این هوای مـــن است

سرطان عشـــق

مرا گفتند میمیری

چرا که سخت بیماری

تمام عکس و اسکن ها

تمام آزمایش ها

مرا مرده نشان دادند

بیـــــا

دلم را خاک کن , بشکن

خدا را دود کن در من 

تمام شهر را غی کن 

مرا مسدود کن در من

درد درون

تو خیالی که به سمت جنون شکسته شدی 

و از زمان خدا تا کنــــــــــــون شکسته شدی

تمــام درد تو این نیست کــــــــــاش اینها بود

تو از درون خودت تا درون شکـسته شـــــدی

تو دست حسرت یخ بسته ای که بر در مرگ

میان قامت قرن و قـــــــرون شکسته شدی

زندگی چیست؟

مثل عکاسی هست

با اتاقی تاریک

آینه ذهن کسی است 

که تو را میفهمد

فاصله دو انسان

بین من با تو زمین نیست , زمان هست , خداست

بین من با تو همین پنجره هم فاصله هست

من از این پنجره یک دشت شقایق دیدم

و تو انگار خدارا اما...

من نمیدانستم 

که خدا بــــــوی شقایق دارد

تدفین درد...

ما را بپوشانید 

در یک روز بارانی

در یک هوای سرد 

آری

در زمستانی...

لبهایت...

تمام واژه ها سفید میپوشند

جمله ها در هم میشکنند

مفهوم ها فاسد میشوند

ساده بگویم ؛ ادبیات بوی مردن میدهد

آن زمانی که سکوت را در آغوش لب هایت میفشاری